I pierwszy raz nie wiem co napisać. Przeglądam komentarze z serwisów siatkarskich i często mi ręce opadają jak je czytam. Ja rozumiem, że w Polsce jest 38 mln trenerów specjalizujących się akurat w tym sporcie... i pewnie w wielu innych również, ale ludzie... czasem można sobie darować niektóre opinie. Wiem, że złośliwość jest rzeczą ludzką i że czasami trzeba się wygadać, ale wypadałoby zachować przy tym trochę umiaru.
Zacznę od tego, że trener jest trenerem i to on, nie nikt inny, został obsadzony na tym stanowisku. Nie rozumiem czemu ludzie tego nie łapią. On podejmuje decyzje i pewne mogą nam się nie podobać, ale musimy mu zaufać i wierzyć, że wie co robi. Z resztą widać, że tak jest. Wzrost formy naszych zawodników nie wziął się przecież znikąd? Z resztą jest też taka fajna zależność. Jak reprezentacja odnosi sukces to pozytywnych komentarzy jest więcej, w innym wypadku pojawiają się drwiny i same złośliwości. Nasuwają mi się wtedy takie różne pytania, np.: czy kibice siatkówki są na tyle inteligentni, żeby nie pisać takich nieprzyjemnych głupot i zwyczajnie cieszą się pozytywnymi aspektami gry biało-czerwonych? Albo... czy Ci ludzie, którzy się wypowiadają mają jakiekolwiek pojęcie o siatkówce lub o tym co się dzieje w drużynie? Rzadkością jest spotkać komentarz pozytywny zwłaszcza po przegranej... a jak już jest, to osoba, która go zamieściła pozostaje zazwyczaj obrzucona błotem. Smutne, ale prawdziwe.
Inaczej jest na blogach. Tu wszyscy wierzą, że jest szansa, ale również patrzą obiektywnie na to co się dzieję. Nie doszukują się przegranych z nie wiadomo jak absurdalnych powodów. Skoro o tym mowa... Wiecie, że przyczyną obecności Bartmana jako atakującego w pierwszych meczach w podstawowej szóstce było to, że Zbyszek jest pupilkiem trenera. Co to jest za argument?! No ale cóż, trudno... Są różni ludzie na tym świecie. Dlatego też podziwiam tych, których blogi już odwiedziłam i cieszę się niezmierne, że są osoby, które wierzą w naszą drużynę narodową! To są prawdziwi kibice- na dobre i na złe!
POLECAM:
Kolej na następną część blokowego posta...
Jak wszyscy wiemy siatkówka składa się między innymi z ataku, zagrywki, obrony czy bloku. Zwycięstwo w meczu zależy od wszystkich elementów gry, a przede wszystkim od ich wykonania. Dzisiaj zajmę się blokiem, ponieważ jak powiedział kiedyś Hubert Wagner:
Mecz Polska-USA nie zapowiada się dla nas najlepiej. Amerykanie za tydzień mają dwa spotkania z Brazylią i tak jak my liczą na awans do kolejnej fazy turnieju. Obu zespołom zależy na zdobyciu punktów w dzisiejszym starciu. Przyjezdni wiedzą, że są w staniu nas pokonać i gwarantuję, że dzisiaj dadzą z siebie jeszcze więcej niż w piątek. Za to my, gospodarze, nie mamy innej opcji jak tylko się spiąć i rozgromić amerykański zespół. Możemy dokonać tego poprawiając swoje błędy i ulepszyć taktykę. Jest jednak parę rzeczy, które mnie intrygują i może ktoś mi je rozjaśni:
Siedzę przed tym telewizorem i nie wiem co się dzieje. Niby jest dobrze, ale jednak coś szwankuje... Tylko co? Tydzień temu widać było już przebłyski "starej" gry. Myślałam, że w tym spotkaniu będzie jej aż 70-80%. Nie wiem co się dzieje. Mecz z USA powinien trwać chwilę i być tylko formalnością, a tak jeden punkt stracony z tych 3 wymarzonych. Mam w głowie mętlik. Zespół, na który liczę i który już nie raz mnie zaskoczył, gra tak słabo. Nie poznaję ich...i ten atak! Co jest z nim nie tak? Widzę wstrzymywanie ręki, wystawę zbyt blisko siatki, za małą moc, czasem kompletny brak pomysłu na obicie bloku. Czemu jest tak mało gry środkiem? Żygadło, proszę Cię, więcej kombinacji. Oni czytają nas jak tylko chcą. Jednak skoro nasza gra jest przewidywalna to czemu wygrywamy? Patrzę w ten szklany ekran i wydaje mi się, że znam odpowiedź, jednak nie wierzę, że jest ona poprawna. Szukam dalej. Blok wyjątkowo efektowny jednak to nie on decyduje o nasz przewadze. Następny- atak. Jedno słowo-kiepski. Dalej obrona. Gdyby nie Zatorski to szkoda by było gadać. Serwy, jak komu wyjdą, jedna wielka niewiadoma. Analizuję i nie wierzę, że to jest to. Polska jest walecznym zespołem. Zbiór osób ambitnych, grających o najwyższe miejsca. To jednak musi być to! Oni wygrywają to spotkanie swoją determinacją. Tylko tyle, i widać aż tyle, potrzeba naszym, aby rozgromić przeciwnika jakim jest Ameryka. Jeśli do tego wyeliminujemy błędy na poszczególnych pozycjach, zwiększymy dynamikę i Żygadło będzie kombinował pod siatką to damy radę. Tak, damy radę dojść do Final Six. Nie mogę w to uwierzyć, ale to się może udać. Jeśli chłopaki chcą i wierzą w swoją wygraną to ja nie mam powodu, aby w nich nie wierzyć.
